శాస్త్రీయ సంగీతం
శాస్త్రీయ సంగీతం (క్లాసికల్ మ్యూజిక్) అనేది ఐరోపా, ఇతర పాశ్చాత్య సంస్కృతులలో సుమారు 11వ శతాబ్దం నుండి 20వ శతాబ్దం ప్రారంభం వరకు నిర్దిష్ట కాలంలో రూపొందించబడిన సంగీతాన్ని సూచించడానికి ఉపయోగించే విస్తృత పదం. ఇది విస్తృత శ్రేణి శైలులు, కళా ప్రక్రియలు, రూపాలను కలిగి ఉంటుంది.
18వ శతాబ్దపు మధ్యకాలం నుండి 19వ శతాబ్దపు ఆరంభం వరకు విస్తరించిన శాస్త్రీయ కాలం తరచుగా శాస్త్రీయ సంగీతం యొక్క ఎత్తుగా పరిగణించబడుతుంది. ఈ యుగానికి చెందిన ప్రముఖ స్వరకర్తలలో వోల్ఫ్‌గ్యాంగ్ అమేడియస్ మొజార్ట్, లుడ్విగ్ వాన్ బీథోవెన్, జోసెఫ్ హేడన్ ఉన్నారు. వారి కూర్పులు సంతులనం, స్పష్టత, సింఫొనీలు, సొనాటాలు, కచేరీల వంటి అధికారిక నిర్మాణాల ద్వారా వర్గీకరించబడతాయి.
అయితే, శాస్త్రీయ సంగీతం ఈ కాలానికి మాత్రమే పరిమితం కాదు. ఇందులో జోహన్ సెబాస్టియన్ బాచ్, జార్జ్ ఫ్రిడెరిక్ హాండెల్ వంటి ప్రముఖ స్వరకర్తలతో బరోక్ సంగీతం వంటి మునుపటి శైలులు కూడా ఉన్నాయి, వీరు క్లిష్టమైన కాంట్రాపంటల్ కంపోజిషన్‌లకు ప్రసిద్ధి చెందారు.
శాస్త్రీయ యుగాన్ని అనుసరించిన రొమాంటిక్ కాలంలో, ఫ్రాంజ్ షుబెర్ట్, ఫ్రెడెరిక్ చోపిన్, ప్యోటర్ ఇలిచ్ చైకోవ్స్కీ వంటి స్వరకర్తలు వ్యక్తీకరణ శ్రావ్యత, భావోద్వేగ లోతు, నాటకీయ కూర్పులతో శాస్త్రీయ సంగీతం యొక్క సరిహద్దులను ముందుకు తెచ్చారు.
శాస్త్రీయ సంగీతంలోని ఇతర ముఖ్యమైన కాలాలు, శైలులు పునరుజ్జీవనం, ఇది స్వర సంగీతం, పవిత్ర కంపోజిషన్‌లను నొక్కిచెప్పింది, 20వ శతాబ్దంలో విస్తృతమైన ప్రయోగాత్మక, అవాంట్-గార్డ్ కదలికలు ఉన్నాయి.
సాంప్రదాయిక పాశ్చాత్య వాయిద్యాలైన పియానో, వయోలిన్, సెల్లో, ఫ్లూట్‌లను ఉపయోగించి ఆర్కెస్ట్రాలు, ఛాంబర్ బృందాలు, గాయక బృందాలు, సోలో వాద్యకారులు శాస్త్రీయ సంగీతాన్ని ప్రదర్శిస్తారు. ఇది ప్రపంచవ్యాప్తంగా ఉన్న ప్రేక్షకులచే ఆస్వాదించబడుతూనే ఉంది, సంగీతంలోని వివిధ శైలులపై శాశ్వత ప్రభావాన్ని చూపుతుంది.