Jump to content

బోధిధర్మ

వికీపీడియా నుండి
జపనీస్ కళాకారుడైన యోషితోషి చెక్కపై చిత్రించిన బోధిధర్మ, 1887

బోధిధర్మ సా.శ 5 లేదా 6వ శతాబ్దానికి చెందిన ప్రసిద్ధ బౌద్ధ గురువు, తాత్వికుడు. ఇతను బౌద్ధ గురువుల పరంపరలో మొట్టమొదట చైనాకి వెళ్ళి[a] అక్కడ చాన్ బౌద్ధం అనే పేరుతో బౌద్ధ ధర్మాన్ని వ్యాప్తి చేశాడు. 17వ శతాబ్దంలో యిజిన్ జింగ్ అనే వ్యాయామ నియమావళి ఆధారంగా ఏర్పడి, 20వ శతాబ్దంలో బాగా ప్రాచుర్యంలోకి వచ్చిన షావోలిన్ కుంగ్‌ఫూ కి ఇతనిని ఆద్యుడిగా భావిస్తారు.[1][2][b][c]

బోధిధర్మ జీవితం గురించి చాలా తక్కువ సమాచారం అందుబాటులో ఉంది. అతని గురించి చాలా సమాచారం తరువాతి కథలు, పుక్కిటి పురాణాల నుండి వచ్చింది.[3][d] దీని వల్ల ఏది కల్పన, ఏది వాస్తవమో తెలియడం కష్టంగా ఉంది. చైనా మూలాల ప్రకారం, బోధిధర్మ మధ్య ఆసియా లేదా భారతదేశం నుండి ఉండవచ్చు.[4][5] కొందరు అతను యువరాజు అని చెబుతారు, మరికొందరు అతను పర్షియన్ అని పేర్కొన్నారు.[5][e] అనేక బౌద్ధ కళాకృతులలో, బోధిధర్మ ఒక చైనాకు వెలుపలి వ్యక్తిగా, తరచుగా నీలి కళ్ళు, పెద్ద ముక్కు, గడ్డంతో ఒక ప్రత్యేకమైన రూపాన్ని కలిగి ఉంటాడు. అతన్ని కొన్నిసార్లు "ది బ్లూ-ఐడ్ బార్బేరియన్" (నీలి కన్నులు కలిగిన ఆటవికుడు) అని పిలుస్తారు.

అన్ని కథనాలు అతను ఎప్పుడు చైనాకి వచ్చాడు అనే విషయంపై భిన్నాభిప్రాయాలు వ్యక్తం చేస్తున్నాయి. పురాతన కథనాల్లో ఒకటి ఇతను లియు సాంగ్ రాజవంశ పాలన (సా.శ 420 - 479) మధ్యలో వచ్చాడని చెబుతుంది. తర్వాతి కథనాలు ఇతను లియాంగ్ రాజవంశ పాలనలో (సా.శ 502 - 557) వచ్చాడని చెబుతున్నాయి. బోధిధర్ముడు ప్రధానంగా ఉత్తర వెయ్ (సా.శ 386 - 534) పాలనలో క్రియాశీలకంగా ఉన్నాడు. ఆధునిక పండితులు ఇతన్ని సా.శ 5వ శతాబ్దం మొదటి కాలానికి చెందినవాడిగా చెబుతున్నారు.

గమనికలు

[మార్చు]
  1. ↑ Yampolski (2003, p. 3): "Tradition has it that Ch'an was brought to China by a monk, Bodhidharma [...] who is honored as the first Ch'an Patriarch in China."
  2. ↑ This argument is summarized by modern historian Lin Boyuan in his Zhongguo wushu shi. Lin (1996, p. 183): "As for the "Yi Jin Jing" (Muscle Change Classic), a spurious text attributed to Bodhidharma and included in the legend of his transmitting martial arts at the temple, it was written in the Ming dynasty, in 1624, by the Daoist priest Zining of Mt. Tiantai, and falsely attributed to Bodhidharma. Forged prefaces, attributed to the Tang general Li Jing and the Southern Song general Niu Gao were written. They say that, after Bodhidharma faced the wall for nine years at Shaolin temple, he left behind an iron chest; when the monks opened this chest they found the two books "Xi Sui Jing" (Marrow Washing Classic) and "Yi Jin Jing" within. The first book was taken by his disciple Huike, and disappeared; as for the second, "the monks selfishly coveted it, practicing the skills therein, falling into heterodox ways, and losing the correct purpose of cultivating the Real. The Shaolin monks have made some fame for themselves through their fighting skill; this is all due to having obtained this manuscript." Based on this, Bodhidharma was claimed to be the ancestor of Shaolin martial arts. This manuscript is full of errors, absurdities and fantastic claims; it cannot be taken as a legitimate source."
  3. ↑ Henning & Green (2001, p. 129): "One of the most recently invented and familiar of the Shaolin historical narratives is a story that claims that the Indian monk Bodhidharma, the supposed founder of Chinese Chan (Zen) Buddhism, introduced boxing into the monastery as a form of exercise around a.d. 525. This story first appeared in a popular novel, The Travels of Lao T'san, published as a series in a literary magazine in 1907. This story was quickly picked up by others and spread rapidly through publication in a popular contemporary boxing manual, Secrets of Shaolin Boxing Methods, and the first Chinese physical culture history published in 1919. As a result, it has enjoyed vast oral circulation and is one of the most "sacred" of the narratives shared within Chinese and Chinese-derived martial arts. That this story is clearly a twentieth-century invention is confirmed by writings going back at least 250 years earlier, which mention both Bodhidharma and martial arts but make no connection between the two.
  4. ↑ There are three principal sources for Bodhidharma's biography (Dumoulin, Heisig & Knitter 2005, p. 85-90):
    • Yang Xuanzhi's The Record of the Buddhist Monasteries of Luoyang (547);
    • Tanlin's preface to the Two Entrances and Four Acts (6th century CE), which is also preserved in Ching-chüeh's Chronicle of the Lankavatar Masters (713–716) Dumoulin, Heisig & Knitter 2005, p. 88;
    • Daoxuan's Further Biographies of Eminent Monks (7th century CE).
  5. ↑ The origins which are mentioned in these sources are:
    • "[A] monk of the Western Region named Bodhidharma, a Persian Central Asian"[4] c.q. "from Persia"[6] (Buddhist monasteries, 547);
    • "[A] South Indian of the Western Region. He was the third son of a great Indian king."[5] (Tanlin, 6th century CE);
    • "[W]ho came from South India in the Western Regions, the third son of a great Brahman king"[7] c.q. "the third son of a Brahman of South India" [6] (Lankavatara Masters, 713–716[8]/ca. 715[6]);
    • "[O]f South Indian Brahman stock"[9] c.q. "a Brahman monk from South India"[6] (Further Biographies, 645).
    Broughton further notes: "The guide's Bodhidharma is an Iranian, not an Indian. There is, however, nothing implausible about an early sixth-century Iranian Buddhist master who made his way to North China via the fabled Silk Road. This scenario is, in fact, more likely than a South Indian master who made his way by the sea route."[10]

మూలాలు

[మార్చు]
  1. ↑ Lin 1996, p. 183.
  2. ↑ Shahar 2008, pp. 172–173.
  3. ↑ McRae 2003, p. 26-27.
  4. ↑ 4.0 4.1 Broughton 1999, p. 54–55.
  5. ↑ 5.0 5.1 5.2 Broughton 1999, p. 8.
  6. ↑ 6.0 6.1 6.2 6.3 McRae 2003, p. 26.
  7. ↑ Dumoulin, Heisig & Knitter 2005, p. 89.
  8. ↑ Dumoulin, Heisig & Knitter 2005, p. 88.
  9. ↑ Dumoulin, Heisig & Knitter 2005, p. 87.
  10. ↑ Broughton 1999, p. 54-55.
"https://te.wikipedia.org/w/index.php?title=బోధిధర్మ&oldid=4367424" నుండి వెలికితీశారు