డైంగ్ దేవాలయాలు
| డైంగ్ దేవాలయాలు | |
|---|---|
 డైంగ్ ఆలయ సమ్మేళనం, సమీపంలోని అర్జున దేవాలయం. |
డైంగ్ దేవాలయాలు అనేది ఇండోనేషియాలోని బంజర్‌నెగరా సమీపంలో గల డియెంగ్ పీఠభూమిలో ఉన్న హిందూ ఆలయాల సమూహం. ఈ ఆలయ కట్టడాలు కళింగ రాజ్యం నుండి ఉద్భవించాయి. ఇవి ఇండోనేషియా లో ఇప్పటివరకు నిర్మించబడిన పురాతనమైన నిర్మాణాలలో ఒకటిగా, ఇండోనేషియాలోని తొలి హిందూ దేవాలయాలుగా ప్రసిద్ధి చెందాయి. ఈ దేవాలయాలు భారతీయ హిందూ దేవాలయ నిర్మాణ శైలిని పోలి ఉన్నాయి.[1] ఆలయాల అసలు పేరు, చరిత్ర, ఆలయ నిర్మాణ పనులు వంటి విషయాలు ఇప్పటివరకు ఎవ్వరికీ తెలియలేదు, ఈ దేవాలయాల నిర్మాణానికి సంబంధించిన సమాచారం ఉండే శాసనాలు శిథిలమవ్వడమే దీనికి కారణం. స్థానిక జావానీస్ జనాభా ప్రతి దేవాలయానికి జావానీస్ వాయాంగ్ పాత్రల ప్రకారం పేరు పెట్టారు, ఈ పేర్లు ప్రధానంగా మహాభారత ఇతిహాసం నుండి తీసుకోబడ్డాయి.[2]
దీనికి సమీపంలోని కైలాస మ్యూజియంలో ఈ దేవాలయాల నుండి తొలగించబడిన అనేక శిల్పాలు ప్రదర్శనకు పెట్టారు.
చరిత్ర[మార్చు]
ఈ దేవాలయాలు ఎప్పుడు నిర్మించబడ్డాయనేది అస్పష్టంగా ఉంది కానీ 7, 8వ శతాబ్దాల మధ్య కాలంలో నిర్మించబడి ఉంటాయని అంచనా వేయబడింది. జావానీస్ ఆలయ నిర్మాణ శైలులను పరిశీలిస్తే, పురావస్తు శాస్త్రవేత్తలు ఉత్తర మధ్య జావానీస్ శైలిలో ఉన్న డైంగ్ దేవాలయాలను గెడాంగ్ సాంగ్గో దేవాలయాలతో పాటుగా వర్గీకరించారు. కొంతవరకు తూర్పు జావానీస్ బడుత్ దేవాలయం, పశ్చిమ జావానీస్ కాంగ్‌కుయాంగ్, బోజోంగ్‌మెన్జే ఆలయాలను కూడా ఈ వర్గంలో చేర్చారు, ఈ అన్ని దేవాలయాలు 7వ శతాబ్దం నుండి 8వ శతాబ్దం వరకు ఒకే కాలంలో నిర్మించబడ్డాయి. డైంగ్లోని అర్జున దేవాలయం సమీపంలో కనుగొనబడిన ఒక శాసనం 808-809 CE నాటిది, ఇది పురాతన జావానీస్ లిపికి సంబంధించిన పురాతన నమూనా, ఇది డియాంగ్ ఆలయంలో 7వ శతాబ్దం మధ్యకాలం నుండి 9వ శతాబ్దం ప్రారంభం మధ్య కాలాల కొంత చరిత్రను వెల్లడించింది.[3][4]
1814లో డైంగ్ దేవాలయాలను సందర్శించిన బ్రిటీష్ సైనికుడు సరస్సు మధ్యలో దేవాలయాలు శిథిలావస్థలో ఉన్నట్లు గుర్తించాడు. ఆ సమయంలో అర్జున ఆలయం చుట్టూ ఉన్న మైదానం నీటితో నిండి చిన్న సరస్సు ఏర్పడింది. 1856లో, ఇసిడోర్ వాన్ కిన్స్‌బెర్గెన్ ఆలయాలను బహిర్గతం చేయడానికి సరస్సును హరించే ప్రయత్నానికి నాయకత్వం వహించాడు. డచ్ ఈస్ట్ ఇండీస్ ప్రభుత్వం 1864లో పునర్నిర్మాణ ప్రాజెక్టును కొనసాగించింది, తదుపరి అధ్యయనం, వాన్ కిన్స్‌బెర్గెన్ తీసిన ఛాయాచిత్రాలను అనుసరించింది.[3][5]
ఆలయ సమూహం[మార్చు]
ఇక్కడి ఆలయాలు అర్జున, ద్వారావతి, ఘటోత్కజ అనే మూడు సమూహాలుగా ఉన్నాయి. భీమా ఆలయాన్ని ప్రత్యేక ఒకే ఆలయంగా నిర్మించారు.[6]
అర్జున ఆలయం[మార్చు]
పర్వతాలు, కొండలతో చుట్టుముట్టబడిన మైదానంలో అర్జున దేవాలయం చుట్టూ ప్రధాన ఆలయాల సమ్మేళనాలు ఉన్నాయి. డైంగ్ పీఠభూమి మధ్య ప్రాంతంలో ఉన్న అర్జున క్లస్టర్, ఉత్తర-దక్షిణ దిశలో పొడుగ్గా ఉన్న నాలుగు ఆలయాలను కలిగి ఉంది. అర్జున ఆలయం ఉత్తరం వైపున ఉంది, తర్వాత వరుసగా దక్షిణాన శ్రీకంది, పుంతదేవ, సెంబద్ర ఆలయాలు ఉన్నాయి. అర్జున దేవాలయం ముందు సెమర్ దేవాలయం ఉంది. ఈ క్లస్టర్‌లోని అర్జున ఆలయానికి ఎదురుగా తూర్పు వైపున ఉన్న సెమర్ ఆలయం తప్ప నాలుగు ఆలయాలు పశ్చిమాభిముఖంగా ఉన్నాయి. ఈ ఆలయ సమ్మేళనం డైంగ్ ప్రాంతంలోని ఇతర ఆలయ సమూహాలతో పోలిస్తే చెక్కుచెదరకుండా ఉంది.
ఘటోత్కజ ఆలయం[మార్చు]
ఘటోత్కజ ఆలయ సమూహంలో ఘటోత్కజ, సాత్యకి, నకుల, సహదేవా, గారెంగ్ అనే ఐదు దేవాలయాలు ఉన్నాయి. నేడు ఘటోత్కజ దేవాలయం మాత్రమే మిగిలి ఉంది. మిగిలిన నాలుగు ఆలయాలు శిథిలావస్థకు చేరుకున్నాయి.
ద్వారావతి ఆలయం[మార్చు]
ద్వారావతి సమూహంలో నాలుగు ఆలయాలు ఉన్నాయి, అవి ద్వారావతి, అబియాస, పాండు, మార్గసరి ఆలయం. అయితే, ప్రస్తుతం ద్వారావతి మాత్రమే చెక్కుచెదరకుండా ఉంది, మిగిలినవి శిథిలావస్థలో ఉన్నాయి.
భీమా ఆలయం[మార్చు]
భీమా ఆలయం అనేది మిగిలిన డైంగ్ దేవాలయాల నుండి వేరు చేయబడిన కొండపై ఉన్న ఆలయం. ఈ ఆలయం డైంగ్ ఆలయ సమ్మేళనంలో అతిపెద్ద, ఎత్తైన ఆలయం. సాధారణంగా మధ్య ప్రాంతంలోని దేవాలయాలు, ఈ ప్రదేశంలోని ఇతర దేవాలయాల కంటే ఆకారం భిన్నంగా ఉంటుంది, భారతీయ దేవాలయాలకు మరింత దగ్గరి సంబంధం కలిగి ఉంటుంది. ప్రత్యేకించి దీనిని ఒడిశాలోని భువనేశ్వర్‌లోని పరశురామేశ్వర ఆలయం (c. 650), భిటార్‌గావ్‌లోని మరొక ఆలయంతో పోల్చారు. సిర్పూర్‌లోని 7వ శతాబ్దపు లక్ష్మణ దేవాలయ శైలికి కూడా దగ్గరగా ఉంది.[7]
మూలాలు[మార్చు]
- ↑ Suherdjoko (28 April 2006). "Dieng tidies itself up to regain past glory". The Jakarta Post. Archived from the original on 2 December 2013. Retrieved 4 April 2013.
- ↑ Michell
- ↑ 3.0 3.1 Romain, J. (2011). Indian Architecture in the ‘Sanskrit Cosmopolis’: The Temples of the Dieng Plateau. Early Interactions Between South and Southeast Asia: Reflections on Cross-cultural Exchange, 2, pages 299-305
- ↑ Jordaan, R. E. (1999). The Śailendras, the Status of the Kṣatriya Theory, and the Development of Hindu-Javanese Temple Architecture. Bijdragen tot de Taal-, Land-en Volkenkunde, 155(2), pages 210-243
- ↑ Soekmono, Drs. R. (1988). Pengantar Sejarah Kebudayaan Indonesia 2, 2nd ed. Yogyakarta: Penerbit Kanisius. p. 87.
- ↑ Wright, A., & Smith, C. (2013). Volcanoes of Indonesia: Creators and Destroyers. Editions Didier Millet.
- ↑ Hindu-Buddhist Architecture in Southeast Asia, p. 9, by Daigorō Chihara