ఇంపీరియల్ లెజిస్లేటివ్ కౌన్సిల్

Imperial Legislative Council
Imperial Legislative Council
రకం
రకం	Unicameral (1861–1919); Bicameral (1919–1947)
సభలు	Council of State (upper); Central Legislative Assembly (lower)
కాల పరిమితులు	5 years (Council of State); 3 years (Central Legislative Assembly)
చరిత్ర
స్థాపితం	1861
తెరమరుగైనది	14 August 1947
అంతకు ముందువారు	Governor-General's Council
తరువాతివారు	Constituent Assembly of India; Constituent Assembly of Pakistan
సీట్లు	60 (Council of States); 145 (Central Legislative Assembly)
మొదటి ఎన్నికలు	మొదటి ఎన్నికలు
సమావేశ స్థలం
	Council House, New Delhi, British India (from 1927)

ఇంపీరియల్ లెజిస్లేటివ్ కౌన్సిల్ (ఐ.ఎల్.సి) 1861 నుండి 1947 వరకు బ్రిటిష్ ఇండియా శాసనసభ ఉండేది.శాసన ప్రయోజనాల కోసం గవర్నర్ జనరల్ కౌన్సిల్కు 6 మంది అదనపు సభ్యులను చేర్చడానికి వీలుగా 1853 చార్టర్ చట్టం కింద దీనిని ఏర్పాటు చేశారు. ఆ విధంగా ఈ చట్టం కౌన్సిల్, శాసన, కార్యనిర్వాహక విధులను వేరు చేసింది. గవర్నర్ జనరల్ కౌన్సిల్ లోపల ఉన్న ఈ సంస్థను ఇండియన్/సెంట్రల్ లెజిస్లేటివ్ కౌన్సిల్ అని పిలిచేవారు.1861లో దీనికి ఇంపీరియల్ లెజిస్లేటివ్ కౌన్సిల్ అని పేరు మార్చారు. దీని బలం పెరిగింది.

ఇది భారత గవర్నర్ జనరల్ కౌన్సిల్ తరువాత,భారత రాజ్యాంగ పరిషత్, 1950 తరువాత భారత పార్లమెంటు అధికారంలోకి వచ్చింది.

ఈస్టిండియా కంపెనీ పాలనలో, భారత గవర్నర్ జనరల్ కౌన్సిల్‌కు కార్యనిర్వాహక, శాసన బాధ్యతలు రెండూ ఉన్నాయి. కౌన్సిల్‌లో నలుగురు సభ్యులను కోర్ట్ ఆఫ్ డైరెక్టర్స్ ఎన్నుకున్నారు. మొదటి ముగ్గురు సభ్యులు అన్ని సందర్భాలలో పాల్గొనేందుకు అధికారం ఉంది. అయితే నాల్గవ సభ్యుడు మాత్రమే చట్టంపై చర్చ జరిగేటప్పుడు కూర్చుని ఓటు వేయడానికి మాత్రమే అనుమతి ఉంది.1858లో బ్రిటిష్ క్రౌన్ ఈస్ట్ ఇండియా కంపెనీ నుండి పరిపాలనను చేపట్టింది. కౌన్సిల్ ఇంపీరియల్ లెజిస్లేటివ్ కౌన్సిల్‌గా రూపాంతరం చెందింది. గవర్నర్-జనరల్ కౌన్సిల్ సభ్యులను ఎన్నుకునే అధికారం ఉన్న కంపెనీ డైరెక్టర్ల కోర్ట్ ఈ అధికారాన్ని కలిగి ఉండదు. బదులుగా, శాసనపరమైన ప్రశ్నలపై మాత్రమే ఓటు ఉన్న ఒక సభ్యుడిని సార్వభౌమాధికారి, మిగిలిన ముగ్గురు సభ్యులను భారత విదేశాంగ కార్యదర్శి నియమించారు.

పూర్వీకులు

1773 రెగ్యులేటింగ్ యాక్ట్ భారతదేశ గవర్నర్-జనరల్ ప్రభావాన్ని పరిమితం చేసింది. ఈస్ట్ ఇండియా కంపెనీ కోర్ట్ ఆఫ్ డైరెక్టర్స్ ద్వారా ఎన్నుకోబడిన కౌన్సిల్ ఆఫ్ ఫోర్‌ను స్థాపించింది.1784 నాటి పిట్ భారతదేశ చట్టం సభ్యత్వాన్ని మూడుకు తగ్గించింది. భారతదేశ బోర్డును కూడా స్థాపించింది.

1861 నుండి 1892 వరకు

ఇండియన్ కౌన్సిల్స్ యాక్ట్ 1861 కౌన్సిల్ కూర్పులో అనేక మార్పులు చేసింది. కౌన్సిల్‌ను ఇప్పుడు గవర్నర్-జనరల్ లెజిస్లేటివ్ కౌన్సిల్ లేదా ఇంపీరియల్ లెజిస్లేటివ్ కౌన్సిల్ అని పిలుస్తారు.ముగ్గురు సభ్యులను భారత విదేశాంగ కార్యదర్శి, ఇద్దరిని సార్వభౌమాధికారి నియమించాలి. వైస్రాయ్‌కు అదనంగా ఆరు నుండి పన్నెండు మంది సభ్యులను నియమించే అధికారం ఉంది. భారత సెక్రటరీ లేదా సార్వభౌమాధికారి నియమించిన ఐదుగురు వ్యక్తులు కార్యనిర్వాహక విభాగాలకు నాయకత్వం వహించారు. అయితే గవర్నర్-జనరల్ నియమించినవారు చట్టంపై చర్చించి ఓటు మాత్రమే ఉపయోగించుకునే అధికారముంది.

కౌన్సిల్‌లో భారతీయులు

1862 నుండి 1892 వరకు 45 మంది భారతీయులు అదనపు నాన్-అఫీషియల్ సభ్యులుగా నామినేట్ అయ్యారు. వీరిలో 25 మంది జమీందార్లు, ఏడుగురు రాచరిక రాష్ట్రాల పాలకులు. మిగిలిన వారు న్యాయవాదులు, న్యాయాధికారులు, పాత్రికేయులు, వ్యాపారులు. ^[1] ^[2] ^[3] కౌన్సిల్ సమావేశాల్లో భారతీయ సభ్యుల భాగస్వామ్యం చాలా తక్కువగా ఉంది. ^[4] ^[5]

బెనారస్ రాజా సర్ దేవ్ నారాయణ్ సింగ్ (జనవరి 1862–1866)
పాటియాలా మహారాజా నరీందర్ సింగ్ (జనవరి 1862 - నవంబర్ 1862)
దినకర్ రావు (జనవరి 1862–1864)
యూసఫ్ అలీ ఖాన్, రాంపూర్ నవాబ్ (సెప్టెంబర్ 1863–1864)
మహారాజా సర్ మీర్జా గజపతి విజిరామ్, విజయనగరానికి చెందిన రాజ్ బహదూర్ (జనవరి 1864–1866)(ఏప్రి 1872–1876)
బీర్ బార్ రాజా సర్ సాహిబ్ దయాల్ ఆఫ్ కిషన్ కోట్ (జనవరి 1864–1866)
మహతాబ్‌చంద్ బహదూర్, బుర్ద్వాన్ రాజా (నవంబర్ 1864–1867)
కల్బ్ అలీ ఖాన్, రాంపూర్ నవాబ్ (జనవరి 1867–)(1878–1887)
ఖ్వాజా అబ్దుల్ ఘని, డాకా నవాబ్ (డిసెంబర్ 1867–1869)
ప్రసన్న కుమార్ ఠాగూర్ (డిసెంబర్ 1867–1873)
కాశీపూర్‌కు చెందిన రాజా షెయోరాజ్ సింగ్ (జనవరి 1868–1870)
రామ్ సింగ్ II, జైపూర్ మహారాజా (ఆగస్టు 1868–1870), (ఆగస్టు 1871–1875)
దిగ్విజయ్ సింగ్, బలరాంపూర్ రాజా (అక్టోబర్ 1868–1870)
రామనాథ్ ఠాగూర్ (ఫిబ్రవరి 1873–1875)
సిర్మూర్ రాజా షంషేర్ ప్రకాష్
ఈశ్వరీ ప్రసాద్ నారాయణ్ సింగ్, బెనారస్ మహారాజా (1876)
సర్ నరేంద్ర కృష్ణ దేబ్ (1876)
ముహమ్మద్ ఫైజ్ అలీ ఖాన్, పహాసు నవాబ్ బహదూర్ (డిసెంబర్ 1877)
సయ్యద్ అహ్మద్ ఖాన్ (1878–1882)
జతీంద్రమోహన్ ఠాగూర్ (బెంగాల్ జమీందార్లు) (1880–1881)
జింద్‌కు చెందిన రఘుబీర్ సింగ్ (1880)
బెనారస్ రాజా శివప్రసాద్
దుర్గా చరణ్ లాహా, శ్యాంపుకూర్ మహారాజు (1882–1889)
క్రిస్టో దాస్ పాల్ (1883)
సయ్యద్ అమీర్ అలీ (1883–1885)
విశ్వనాథ్ నారాయణ్ మాండ్లిక్ (1884–1887) ^[6]
లక్ష్మేశ్వర్ సింగ్ (1885–1888)
పీరీ మోహన్ ముఖర్జీ (1885–1888)
సయూద్ అమీర్ హొస్సేన్ (1886–1889)
మహ్మద్ అమీర్ హసన్ ఖాన్ (1886)
సర్ శంకర్ భక్ష్ సింగ్ (1886–1888)
దిన్షా మానెక్జీ పెటిట్ (1886–1888)
నవాబ్ నవాజీష్ అలీ ఖాన్ (జూల్ 1887-సెప్టెంబర్ 1888)
పూసపాటి ఆనంద గజపతి రాజు (1888–1889)
ముహమ్మద్ అలీ ఖాన్ (1889–1891)
ఖేమ్ సింగ్ బేడీ (1889)
ఖ్వాజా అహ్సానుల్లా (1890–1892)
సర్ రోమేష్ చంద్ర మిత్ర (1890–1891)
కృష్ణాజీ లక్ష్మణ్ నూల్కర్, బొంబాయి (1890–1891)
భింగా ఉదయ్ ప్రతాప్ సింగ్ (1891–1892)
రాష్బిహారి ఘోష్ (1892)
పి. చెంట్సాల్ రావు (1892)

1892 నుండి 1909 వరకు

ఇండియన్ కౌన్సిల్స్ యాక్ట్ 1892 కనిష్టంగా పది, గరిష్టంగా పదహారు మంది సభ్యులతో శాసన సభ్యుల సంఖ్యను పెంచింది.కౌన్సిల్‌లో 6 మంది అధికారులు, 5 మంది నామినేట్ చేయబడిన నాన్ అఫీషియల్‌లు, 4 మందిని బెంగాల్ ప్రెసిడెన్సీ, బాంబే ప్రెసిడెన్సీ, మద్రాస్ ప్రెసిడెన్సీ, నార్త్-వెస్ట్రన్ ప్రావిన్సుల ప్రావిన్షియల్ లెజిస్లేటివ్ కౌన్సిల్‌లు నుండి నామినేట్ చేసేవారు. ఒకరిని కలకత్తాలోని ఛాంబర్ ఆఫ్ కామర్స్ నుండి నామినేట్ చేసింది. సభ్యులు కౌన్సిల్‌లో ప్రశ్నలు అడగడానికి అనుమతి ఉంది, కానీ అనుబంధాలను అడగడానికి లేదా సమాధానాన్ని చర్చించడానికి అనుమతి లేదు. అయినప్పటికీ, కొన్ని పరిమితుల క్రింద వార్షిక ఆర్థిక నివేదికను చర్చించడానికి వారికి అధికారం ఉంది, కానీ దానిపై ఓటు వేయలేకపోయింది.

కౌన్సిల్‌లో భారతీయులు

ఫిరోజ్‌షా మెహతా, బొంబాయి (1893–1896) (1898–1901)
లక్ష్మేశ్వర్ సింగ్, బెంగాల్ (1893–1898)
ఖేమ్ సింగ్ బేడీ, పంజాబ్ నామినేట్ (1893–1897), పంజాబ్ (1897–1905)
భింగా ఉదయ్ ప్రతాప్ సింగ్ (1893)
ఫజుల్ భాయ్ విశ్రమ్, బొంబాయి నామినేట్ చేయబడింది (1893–)
గంగాధర్ రావు చిట్నవిస్, సెంట్రల్ ప్రావిన్సులు నామినేట్ చేయబడ్డాయి (1893–1909)
మీర్ హుమాయున్ జా బహదూర్ (1893–)
రాష్బిహారి ఘోష్ (1894–1908)
బాబు మోహిని మోహన్ రాయ్ (1894)
పి. ఆనంద చార్లు, మద్రాసు (1895–1903)
రహీంతుల్లా ఎం. సయానీ, బొంబాయి (1896–1898)
లోహారు నవాబ్ అమీరుద్దీన్ అహ్మద్ ఖాన్ (1897)
బల్వంత్ రావ్ భుస్కూటే, సెంట్రల్ ప్రావిన్సెస్ (1896–1897)
పండిట్ బిషంబర్ నాథ్ (1897)
జాయ్ గోవింద్ లాహా (1897)
నవాబ్ ఫయాజ్ అలీ ఖాన్, నవాబ్ బహదూర్ ఆఫ్ పహాసు, వాయువ్య ప్రావిన్స్ (1898–1900)
రామేశ్వర్ సింగ్ బహదూర్, బెంగాల్ నామినేట్ (1899–1904), బెంగాల్ (1904–)
అప్కార్ అలెగ్జాండర్ అప్కార్, బెంగాల్ చాంబర్ ఆఫ్ కామర్స్ (1900–1903)
సయ్యద్ హుస్సేన్ బిల్గ్రామి (1902–1908) ^[7]
రాజా సురీందర్ బిక్రమ్ ప్రకాష్ బహదూర్ ఆఫ్ సిర్మూర్ (1902–1907)
అగా ఖాన్ III, నామినేట్ చేయబడింది (1903)
గోపాల్ కృష్ణ గోఖలే, బొంబాయి (1903–1909)
ఎర్నెస్ట్ కేబుల్, బెంగాల్ ఛాంబర్ ఆఫ్ కామర్స్ (1903–)
రాయ్ శ్రీ రామ్ బహదూర్, యునైటెడ్ ప్రావిన్స్ (1903–)
బిపిన్ కృష్ణ బోస్, సెంట్రల్ ప్రావిన్సెస్ (1903–)
వాడేరో గులాం కదిర్ MBE నామినేట్ చేయబడిన రాటోడెరో లార్కానావో(1913)
నవాబ్ సయ్యద్ ముహమ్మద్ బహదూర్, మద్రాస్ (1903–1909)
నవాబ్ ఫతే అలీ ఖాన్ కాజిల్‌బాష్, పంజాబ్ (1904)
RG భండార్కర్ (1903)
రిపుదమన్ సింగ్ (1906–1908)
నవాబ్ ఖ్వాజా సలీముల్లా (1908)
అసుతోష్ ముఖర్జీ (1908)
మున్షీ మధో లాల్, యునైటెడ్ ప్రావిన్స్ (1907–1909)
థియోడర్ మోరిసన్ (1908)
మైంగ్ బా టో (1908)

1909 నుండి 1920 వరకు

ఇండియన్ కౌన్సిల్స్ యాక్ట్ 1909 లెజిస్లేటివ్ కౌన్సిల్ సభ్యుల సంఖ్యను 60కి పెంచింది, వీరిలో 27 మందిని ఎన్నుకోవాలి.మొట్టమొదటిసారిగా,భారతీయులు సభ్యత్వంలోకి ప్రవేశించారు.ఆరుగురు ముస్లిం ప్రతినిధులు ఉన్నారు.మొదటిసారిగా ఒక మతపరమైన సమూహానికి ఇటువంటి ప్రాతినిధ్యం ఇవ్వబడింది.

కౌన్సిల్ కూర్పు క్రింది విధంగా ఉంది: ^[8]

వైస్రాయ్ ఎగ్జిక్యూటివ్ కౌన్సిల్ నుండి ఎక్స్-అఫీషియో సభ్యులు (9)
నామినేటెడ్ అధికారులు (28)
నామినేటెడ్ నాన్-అఫీషియల్ (5): భారతీయ వాణిజ్య సంఘం (1), పంజాబ్ ముస్లింలు (1), పంజాబ్ భూస్వాములు (1), ఇతరులు (2)
ప్రాంతీయ శాసనసభల నుండి ఎన్నికైనవారు (27)
- జనరల్ (13): బొంబాయి(2), మద్రాస్(2), బెంగాల్(2), యునైటెడ్ ప్రావిన్సులు(2), సెంట్రల్ ప్రావిన్సులు, అసోం, బీహార్, ఒరిస్సా, పంజాబ్, బర్మా
- భూస్వాములు (6): బొంబాయి, మద్రాస్, బెంగాల్, యునైటెడ్ ప్రావిన్సులు,సెంట్రల్ ప్రావిన్సులు, బీహార్ & ఒడిశా
- ముస్లిం (6): బెంగాల్ (2), మద్రాస్, బొంబాయి, యునైటెడ్ ప్రావిన్స్, బీహార్, ఒడిశా
- వాణిజ్యం (2): బెంగాల్ ఛాంబర్ ఆఫ్ కామర్స్ (1), బాంబే ఛాంబర్ ఆఫ్ కామర్స్

కౌన్సిల్‌లో భారతీయులు (1909–20)

నామినేటెడ్ అధికారులు

కిరణ్ చంద్ర దే

నామినేట్ కాని అధికారులు

సురేంద్రనాథ్ బెనర్జీ (1913–1920), ^[9] రాజా పీరీ మోహన్ ముఖర్జీ (1915), సర్ ఫజల్‌భోయ్ కర్రింబోయ్ ఇబ్రహీం (−1920), రతన్‌జీ దాదాభోయ్ టాటా (1920)

బెంగాల్

జనరల్: సచ్చిదానంద సిన్హా (1910–12), భూపేంద్ర నాథ్ బోస్ (1911–19), లలిత్ మోహన్ ఛటర్జీ, ^[10] రాయ్ సీతా నాథ్ రే బహదూర్ (1916–19)
ముస్లింలు: సయ్యద్ షంసుల్ హుదా (1911–15), అబ్దుల్ కరీం గజ్నవి (1911), మౌల్వీ అబ్దుల్ రహీమ్ (1916–1919), నవాబ్ బహదూర్ సయ్యద్ నవాబ్ అలీ చౌదరి (1916–20)
భూస్వాములు: బిజోయ్ చంద్ మహతాబ్ (1909–12), మనీంద్ర చంద్ర నంది (1916–19)

బీహార్ & ఒరిస్సా

జనరల్: సచ్చిదానంద సిన్హా (1912–20), మధుసూదన్ దాస్ (1913),రాయ్ బహదూర్ కృష్ణ సహాయ్ (1916–1919)
ముస్లింలు: మౌలానా మజరుల్ హక్ (1910–11), సయ్యద్ అలీ ఇమామ్ (1912) క్వామ్రుల్ హుదా (1915), మహమ్మద్ యూనస్ (1916)
భూస్వాములు: రాజేంద్ర నారాయణ్ భంజ డియో రాజా ఆఫ్ కనికా (1916–1920) ^[11]

బొంబాయి

జనరల్: గోపాల్ కృష్ణ గోఖలే (1909–1915), విఠల్‌భాయ్ పటేల్ (1912), దిన్‌షా ఎడుల్జీ వాచా (1916–1920), లల్లూభాయ్ సమదాస్, ఫిరోజ్ సేత్నా, సర్ విఠల్‌దాస్ థాకర్సీ
ముస్లిం: ముహమ్మద్ అలీ జిన్నా (1910–1911), (1916–1919), గులాం ముహమ్మద్ ఖాన్ భుర్గ్రి (1911–1912), ఇబ్రహీం రహీమ్తూలా (1913–1919), సర్ షా నవాజ్ భుట్టో
భూస్వాములు: సర్ సాసూన్ డేవిడ్, 1వ బారోనెట్ (1910), వాడేరో గులాం కదిర్ దయో 1913 1914, ఖాన్ బహదూర్ సయ్యద్ అల్లాహోండో షా (1916–1919)

బర్మా

జనరల్: మౌంగ్ మై (1915), మైంగ్ బ తు (1911–1920)

సెంట్రల్ ప్రావిన్సులు

జనరల్: సర్ మానెక్‌జీ బైరామ్‌జీ దాదాభోయ్ (1911–1917), రఘునాథ్ నరసింహా ముధోల్కర్ (1911–1912), VR పండిట్, జనరల్ (1915), ^[12] గణేష్ శ్రీకృష్ణ ఖాపర్డే (1918–1920), రాయ్ సాహిబ్ సేథ్ నాథ్ మల్ ^[11]
భూస్వాములు: సర్ గంగాధర్ రావు చిట్నవిస్ (1893–1916), పండిట్ బిషన్ దత్ శుకుల్ (1916–1919) ^[13]

తూర్పు బెంగాల్, అసోం

జనరల్: కామినీ కుమార్ చందా (1920) ^[14]
భూస్వాములు: ప్రమథనాథ్ రాయ్, దిఘపాటియా రాజా (1911–1915)

మద్రాసు

జనరల్: ఎన్. సుబ్బారావు పంతులు (1910–1913), సి. విజయరాఘవాచారియర్ (1913–1916), విఎస్ శ్రీనివాస శాస్త్రి (1916–1919), బిఎన్ శర్మ (1916–1919), కూర్మ వెంకట రెడ్డి నాయుడు (1920), ^[11] T. రంగాచారి, M. Ct ముత్తయ్య చెట్టియార్
ముస్లిం: గులాం ముహమ్మద్ అలీ ఖాన్ (1910–1913), నవాబ్ సయ్యద్ ముహమ్మద్ బహదూర్ (1909–1919), ఖాన్ బహదూర్ మీర్ అసద్ అలీ (1916–1919) ^[10]
భూస్వాములు: వీరభద్రరాజు బహదూర్ (1912), పానగల్ రాజా (1912–1915), కెవి రంగస్వామి అయ్యంగార్ (1916–1919)

పంజాబ్

జనరల్: రాజా సర్ దల్జీత్ సింగ్ (1913–1915), సర్ రన్భీర్ సింగ్ (1915), ^[15] దేవాన్ టేక్ చంద్ (1915–1917), సుందర్ సింగ్ మజిథియా (1917–1920)
ముస్లింలు: సర్ జుల్ఫికర్ అలీ ఖాన్ (1910–1920), ^[11] ముహమ్మద్ షఫీ (1917)
భూస్వాములు: కపుర్తలా ప్రతాప్ సింగ్ (1910–1911),కల్నల్ రాజా జై చంద్, సర్ మాలిక్ ఉమర్ హయత్ ఖాన్ (1911–1920)
ముఖ్యులు: సుల్తాన్ కరమ్ దాద్ ఖాన్ ఆఫ్ ఫర్వాలా (1918)

యునైటెడ్ ప్రావిన్స్

జనరల్:మదన్ మోహన్ మాలవీయ (1911–1919),బిషన్ నారాయణ్ దార్ (1914–1920), ^[15]తేజ్ బహదూర్ సప్రు (1916–1919)
ముస్లింలు:మహమూదాబాద్ సర్ మహమ్మద్ అలీ మహమ్మద్ ఖాన్ రాజా (1909–1912),నవాబ్ అబ్దుల్ మజీద్ (1912), నవాబ్ మొహమ్మద్ ఇస్మాయిల్ ఖాన్ ^[11]
భూస్వాములు:కుర్రి సుదౌలి రాజా సర్ రాంపాల్ సింగ్ ^[10]

1920 నుండి 1947 వరకు

భారత ప్రభుత్వ చట్టం 1919 ప్రకారం, ఇంపీరియల్ లెజిస్లేటివ్ కౌన్సిల్ ద్విసభ శాసనసభగా మార్చబడింది,ఇంపీరియల్ లెజిస్లేటివ్ అసెంబ్లీ (సెంట్రల్ లెజిస్లేటివ్ అసెంబ్లీ అని కూడా పిలుస్తారు) ద్విసభ శాసనసభ, దిగువ సభగా,కౌన్సిల్ ఆఫ్ స్టేట్ ఎగువ సభగా మార్చబడింది,శాసనసభ ఆమోదించిన చట్టాన్ని సమీక్షించడం. అయినప్పటికీ గవర్నర్-జనరల్ చట్టంపై ముఖ్యమైన అధికారాన్ని కలిగి ఉన్నారు.అతను " రాజకీయ, రక్షణ" ప్రయోజనాల కోసం,"అత్యవసర" సమయంలో ఏదైనా ప్రయోజనం కోసం శాసనసభ అనుమతి లేకుండా డబ్బుఖర్చు చేయడానికి అధికారం ఇవ్వగలడు. అతను ఏదైనా బిల్లును వీటో చేయడానికి లేదా చర్చను ఆపడానికి కూడా అనుమతి ఉండేది.అతను బిల్లును ఆమోదించమని సిఫారసు చేసినప్పటికీ, ఒక హస్ మాత్రమే సహకరిస్తే, ఇతర ఛాంబర్ అభ్యంతరాలపై బిల్లును ఆమోదించినట్లు ప్రకటించవచ్చు. విదేశీ వ్యవహారాలు, రక్షణపై శాసనసభకు అధికారం లేదు.కౌన్సిల్ ఆఫ్ స్టేట్ అధ్యక్షుడిని గవర్నర్-జనరల్ నియమించారు;సెంట్రల్ లెజిస్లేటివ్ అసెంబ్లీ తన స్వంత అధ్యక్షుడిని ఎన్నుకుంది,మొదటిది కాకుండా, ఎన్నికలకు గవర్నర్-జనరల్ ఆమోదం అవసరం.

భారత స్వాతంత్ర్య చట్టం 1947 ప్రకారం, ఇంపీరియల్ లెజిస్లేటివ్ కౌన్సిల్, దాని సభలు 14 ఆగస్టు 1947న రద్దు చేయబడినవి. భారత రాజ్యాంగ సభ, పాకిస్తాన్ రాజ్యాంగ సభ ద్వారా భర్తీ చేయబడ్డాయి.

ఇది కూడా చూడండి

మూలాలు

↑ Banerjee, Anil Chandra (1984). English Law in India. p. 143. ISBN 9788170171836.
↑ Chandra, Bipan (9 August 2016). India's Struggle for Independence. ISBN 9788184751833.
↑ Buckland, Charles (1999). Dictionary of Indian Biography. ISBN 9788170208976.
↑ Bhattacharya, Sabyasachi (2005). The Financial Foundations of the British Raj. p. 57. ISBN 9788125029038.
↑ Kashyap, Subhash (1994). History of the Parliament of India. ISBN 9788185402345.
↑ "Maharashtra State Gazetteers – Greater Bombay District". Cultural.maharashtra.gov.in. Retrieved 2022-08-11.
↑ Abdul, Latif Sayyid (30 November 1924). Addresses Poems and Other Writings. The Government Central Press.
↑ Mukherji, P. (1915). Indian constitutional documents, 1773–1915. Calcutta, Spink.
↑ "Surendranath Banerji, freedom fighter, India". www.indiavideo.org.
↑ ^10.0 ^10.1 ^10.2 "Login". Archived from the original on 2016-03-04. Retrieved 2013-08-21.
↑ ^11.0 ^11.1 ^11.2 ^11.3 ^11.4 "Login". Archived from the original on 2016-03-04. Retrieved 2013-08-21.
↑ Rao, C. Hayavando (1915). The Indian Biographical Dictionary. Madras : Pillar. p. 606.
↑ Brown, Judith M. (26 September 1974). Gandhi's Rise to Power: Indian Politics 1915–1922. p. 162. ISBN 9780521098731.
↑ Bakshi, S. R. Punjab Through the Ages. p. 22.
↑ ^15.0 ^15.1 Rao, C. Hayavando (1915). The Indian Biographical Dictionary. Madras : Pillar. p. 606.

[1] Banerjee, Anil Chandra (1984). English Law in India. p. 143. ISBN 9788170171836.

[2] Chandra, Bipan (9 August 2016). India's Struggle for Independence. ISBN 9788184751833.

[3] Buckland, Charles (1999). Dictionary of Indian Biography. ISBN 9788170208976.

[4] Bhattacharya, Sabyasachi (2005). The Financial Foundations of the British Raj. p. 57. ISBN 9788125029038.

[5] Kashyap, Subhash (1994). History of the Parliament of India. ISBN 9788185402345.

[6] "Maharashtra State Gazetteers – Greater Bombay District". Cultural.maharashtra.gov.in. Retrieved 2022-08-11.

[7] Abdul, Latif Sayyid (30 November 1924). Addresses Poems and Other Writings. The Government Central Press.

[8] Mukherji, P. (1915). Indian constitutional documents, 1773–1915. Calcutta, Spink.

[9] "Surendranath Banerji, freedom fighter, India". www.indiavideo.org.

[BL-10] 10.0 ^10.1 ^10.2 "Login". Archived from the original on 2016-03-04. Retrieved 2013-08-21.

[auto-11] 11.0 ^11.1 ^11.2 ^11.3 ^11.4 "Login". Archived from the original on 2016-03-04. Retrieved 2013-08-21.

[TIBD-12] Rao, C. Hayavando (1915). The Indian Biographical Dictionary. Madras : Pillar. p. 606.

[13] Brown, Judith M. (26 September 1974). Gandhi's Rise to Power: Indian Politics 1915–1922. p. 162. ISBN 9780521098731.

[14] Bakshi, S. R. Punjab Through the Ages. p. 22.

[auto1-15] 15.0 ^15.1 Rao, C. Hayavando (1915). The Indian Biographical Dictionary. Madras : Pillar. p. 606.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]