లోక్ సేవక్ సంఘ్
లోక్ సేవక్ సంఘ్ (యూనియన్ ఆఫ్ సర్వెంట్స్ ఆఫ్ పీపుల్', మంభమ్ లోక్ సేవక్ సంఘ్) అనేది పశ్చిమ బెంగాల్‌లోని పురూలియా జిల్లాలోని రాజకీయ పార్టీ.[1] లోక్ సేవక్ సంఘ్ 1948లో స్థాపించబడింది.[2] భారతదేశానికి స్వాతంత్ర్యం వచ్చినప్పటి నుండి రెండవ యునైటెడ్ ఫ్రంట్ మంత్రివర్గం పతనం వరకు పురూలియా జిల్లాలో పార్టీ ప్రధాన రాజకీయ శక్తిగా ఉంది.[3]
నేపథ్యం
[మార్చు]1930ల ప్రారంభంలో జైలు నుంచి విడుదలైన నిబరంచంద్ర దాస్‌గుప్తా, బిభూతి దాస్‌గుప్తా వంటి నాయకులు మంభూమ్‌లో స్థానిక సామాజిక ఉద్యమంగా లోక్ సేవక్ సంఘ్ స్థాపించబడింది.[4] ఎల్‌ఎస్‌ఎస్ స్వరాజ్యం, సామాజిక సంస్కరణల కోసం పనిచేస్తున్న గాంధేయ ఉద్యమం.[4] వారు అగ్రవర్ణ హిందువులతో సమానంగా సామాజిక, రాజకీయ జీవితంలో పాలుపంచుకోవాలని ఆదివాసీలు, దళితులకు బోధిస్తూ కుల శ్రేణులను సవాలు చేశారు.[4] కుష్ఠురోగుల పట్ల వివక్షకు వ్యతిరేకంగా పోరాడాలని సంస్థ కోరింది.[4]
పునాది
[మార్చు]పురూలియా జిల్లాలో క్విట్ ఇండియా ఉద్యమంలో ప్రముఖ పాత్ర పోషించిన భారత జాతీయ కాంగ్రెస్ మాజీ నాయకులచే లోక్ సేవక్ సంఘ్ ఒక రాజకీయ పార్టీగా స్థాపించబడింది.[3][5] ఈ సమూహంలోని ప్రముఖ సభ్యులు బిభూతి దాస్‌గుప్తా, అరుణ్ ఘోష్ ఉన్నారు.[3] ఎల్‌ఎస్‌ఎస్‌ని ఏర్పాటు చేయడం ద్వారా వారు దక్షిణ బీహార్ రాష్ట్రంలో బెంగాలీ-ఆధిపత్య ప్రాంతాల్లో బెంగాలీ భాష వాడకాన్ని ప్రోత్సహించాలని కోరుకున్నారు.[5] హిందీ భాషపై విధింపును 'భాషా సామ్రాజ్యవాదం'గా వారు ముద్రవేశారు.[6] భారత జాతీయ కాంగ్రెస్‌తో తెగతెంపులు చేసుకున్న తర్వాత దాని ఎన్నికైన అధికారులు రాజీనామా చేశారు. లోక్ సేవక్ సంఘ్ టిక్కెట్‌లపై తిరిగి ఎన్నికయ్యారు.[6] పార్టీ గాంధీ సోషలిజానికి కట్టుబడి ఉంది.[1]
యునైటెడ్ ఫ్రంట్
[మార్చు]1967 పశ్చిమ బెంగాల్ శాసనసభ ఎన్నికలకు ముందు లోక్ సేవక్ సంఘ్ పీపుల్స్ యునైటెడ్ లెఫ్ట్ ఫ్రంట్, యునైటెడ్ లెఫ్ట్ ఫ్రంట్ రెండింటితో సీట్ల భాగస్వామ్య ఒప్పందాన్ని కుదుర్చుకుంది.[7][8] ఎన్నికల తర్వాత ఎల్‌ఎస్‌ఎస్‌కు చెందిన బిభూతి దాస్‌గుప్తా మొదటి యునైటెడ్ ఫ్రంట్ ప్రభుత్వంలో పంచాయతీలు, సాంఘిక సంక్షేమ శాఖ మంత్రిగా నియమితులయ్యారు.[9][10]
లోక్ సేవక్ సంఘ్ 1969 పశ్చిమ బెంగాల్ శాసనసభ ఎన్నికలలో 6 మంది అభ్యర్థులను నిలబెట్టి, 4 స్థానాలను గెలుచుకుంది.[11] పార్టీ 99,844 (0.74%) పొందింది.[11] ఎన్నికల తరువాత లోక్ సేవక్ సంఘ్ రాజకీయ నాయకుడు బిభూతి దాస్‌గుప్తా రెండవ యునైటెడ్ ఫ్రంట్ క్యాబినెట్‌లో పంచాయితీ మంత్రిగా ఎంపికయ్యారు.[12]
యునైటెడ్ ఫ్రంట్ పతనం తరువాత
[మార్చు]యునైటెడ్ ఫ్రంట్ పతనం తర్వాత పురూలియా రాజకీయాలపై లోక్ సేవక్ సంఘ్ ఆధిపత్యం విచ్ఛిన్నమైంది.[3] 1971 పశ్చిమ బెంగాల్ శాసనసభ ఎన్నికలలో లోక్ సేవక్ సంఘ్ 11 మంది అభ్యర్థులను నిలబెట్టింది, కానీ ఎవరూ ఎన్నిక కాలేదు.[13] పార్టీ 52,980 ఓట్లను (రాష్ట్రవ్యాప్తంగా 0.41%) పొందింది.[13]
పార్టీ వేగంగా పతనావస్థలోకి వెళ్లింది.[14] దాని పూర్వపు మద్దతుదారులు చాలా మంది కమ్యూనిస్ట్ పార్టీ ఆఫ్ ఇండియా (మార్క్సిస్ట్)లో చేరారు.[14]
మూలాలు
[మార్చు]- ↑ 1.0 1.1 Anjali Ghosh (1981). Peaceful Transition to Power: A Study of Marxist Political Strategies in West Bengal, 1967–1977. Firma KLM. p. 25.
- ↑ Jayanta Kumar Dab (2007). Local Politics and Indian Nationalism, Purulia, 1921–1947. Progressive Publishers. p. 244. ISBN 978-81-8064-136-7.
- ↑ 3.0 3.1 3.2 3.3 Anis Kumar Majumdar; Bhanwar Singh (1 January 1997). Regionalism In Indian Politics. Radha Publications. p. 133. ISBN 978-81-7487-094-0.
- ↑ 4.0 4.1 4.2 4.3 West Bengal (India); Jatindra Chandra Sengupta (1985). West Bengal district gazetteers. Vol. 12. State editor, West Bengal District Gazetteers. pp. 104–105.
- ↑ 5.0 5.1 R. V. Krishna Ayyar (1956). All India Election Guide. Oriental Publishers. p. 32.
- ↑ 6.0 6.1 Journal of Gandhian Studies. Vol. 10. Gandhi Bhawan, University of Allahabad. 1983. pp. 125, 127, 129.
- ↑ Profulla Roychoudhury (1977). West Bengal—a Decade, 1965–1975. Boipatra. p. 56.
- ↑ Link: Indian Newsmagazine. Vol. 9. 1967. p. 16.
- ↑ Asian Recorder. Vol. 13. 1967. p. 7634.
- ↑ Subhash C. Kashyap (1974). The politics of power: defections and state politics in India. National Pub. House. p. 509.
- ↑ 11.0 11.1 "General Elections, India, 1969, to the Legislative Assembly of West Bengal" (PDF). Election Commission of India. Retrieved 4 December 2016.
- ↑ Communist Party of India (Marxist). West Bengal State Committee. Election results of West Bengal: statistics & analysis, 1952–1991. The Committee. p. 379. ISBN 9788176260282.
- ↑ 13.0 13.1 "General Elections, India, 1971, to the Legislative Assembly of West Bengal" (PDF). Election Commission of India. Retrieved 4 December 2016.
- ↑ 14.0 14.1 Dwaipayan Bhattacharya (8 December 2004). Interrogating Social Capital: The Indian Experience. SAGE Publications. p. 148. ISBN 978-0-7619-3286-4.
